De naam Spirabassi is een samenvoeging van de achternamen van de Fransman en sopraansaxofonist Stephane Spira (1966) en de Italiaanse pianist Giovanni Mirabassi (1970). Samen met bassist Steve Wood en drummer Donald Kontomanou vormen ze het quartet met eerder genoemde naam, ze gebruikten die ook al in 2009 als titel van hun album. Eenzelfde soort woordgrapje is uitgehaald met de titel van dit album, de helft ervan is losjes gebaseerd op Serei Prokofiev’s vioolconcert no. 1, koppel improvisatie en Prokofiev en ziedaar de titel. Spira kreeg te maken met dit klassieke stuk toen een interviewer hem wees op de harmonische overeenkomst tussen het concert van Prokofiev en het eerste album van Spira uit 2006. De Improkofiev suite bestaat uit drie delen : “ Improkofiev”, “ New York Dream”en “No strings attached”. Het eerste deel klinkt meer naar Stephane Spira dan naar Prokofiev, het is een sfeervol muziekstuk met een sereen palet aan pianoklanken waar Spira zijn sopraan laat excelleren in samenwerking met gast Yoann Loustalot op de fluegelhorn.

Zoals gezegd een echte duidelijke gelijkenis met het werk van Prokofiev kon ik niet ontdekken, ik heb daartoe naar het origineel moeten luisteren, stond niet in de kast en het gevolg is dat ik die ten spoedigste ga aanschaffen, bijzonder fraaie muziek, in dat opzicht begrijp ik Spira ten volle. In het tweede deel gedenkt Spira zijn tienjarige verblijf in New York na 2009. Het derde deel “No strings attached” zal niets te maken hebben met een fysieke relatie zonder emotionele binding waarvoor deze uitdrukking wordt gebruikt, je moet het letterlijk nemen dus dat ook zonder snaarinstrumenten klassieke muziek kan worden vertolkt. Behalve Prokofiev is er nog een andere klassieke componist wiens werk wordt gebruikt, het gaat om het overbekende “Gymnopedie N0.1” van Erik Satie , ook bekend van het beroemde 2nd album van Blood Sweat & Tears. Het blijft een schitterend nummer en ook de uitvoering van Spirabassi staat als een huis. Blijkbaar om mij te plezieren is er ook nummer opgenomen van Carla Bley voor wie ik zeker een zwak heb, het betreft het nummer “Lawns”uit 1987.

De composities van Stephane Spira mogen er ook zijn zoals wordt bewezen met het weemoedige “Ocean Dance” en het prikkelende “After Rain”. Giovanni Mirabassi, oorspronkelijk uit Perugia maar inmiddels woonachtig in Parijs, weeft nogal wat invloeden van de Europese klassieke muziek door zijn pianospel, ook de invloeden van Enrico Pierannunzi en Bill Evans zijn hoorbaar. Dat tekent ook wel de klankkleur van dit album, zwevend tussen jazz en klassiek, laten we het kamerjazz noemen. Ik vind het wonderschoon en ik nodig eenieder uit om hopelijk tot dezelfde conclusie te komen.

Jan van Leersum